ارتباط خانوادگي بر خلاف ارتباط اجتماعي كه اساس آن بر بيگانگي و عدالت است بر پايه عواطف،‌وحدت، صميمت، و يگانگي بنيان گذاشته شده است. در طول زندگي زناشويي ممكن است حوادث و پيشامدهايي اگرچه اندك شمار رخ دهد كه به طور طبيعي پايه پيوند خانوادگي راست كند و مانع صميمت و يگانگي همسران گردد، بي آنكه ايجاد يا برطرف كردن آنها در اختيار آنان باشد. اين موضوع از ديرباز در فقه مورد توجه فقيهان بوده است،‌و ايشان با بهره گيري از راهنمايي هاي بر جاي مانده از معصومان عليهم السلام و با عنايت به مقتضيات زمان و مكان، در اين باره سخن گفته اند. نوشته حاضر نيز بازكاوي كوشش هاي آنان در اين موضوع، با عنايت به نيازهاي دوران معاصر است.